vanitas

vānĭtas, ātis, f. [vanus].

I.

Lit., emptiness, nothingness, nullity, want of reality: nulla in caelo nec fortuna, nec temeritas, nec erratio, nec vanitas inest;

contra omnis ordo, veritas, ratio, constantia,

Cic. N. D. 2, 21, 56:

ne vanitas itineris ludibrio esset,

uselessness, purposelessness, Liv. 40, 22, 5:

Romanis Gallici tumultus adsueti, etiam vanitates notae sunt,

id. 38, 17, 5 Weissenb. —

B.

Esp., falsity, falsehood, deception, untruth, untrustworthiness, fickleness, etc.

1.

Absol.:

non pudet Vanitatis?

Ter. Phorm. 3, 2, 41:

imbuimur erroribus, ut vanitati veritas cedat,

Cic. Tusc. 3, 1, 2:

mercatura... multa undique apportans, multisque sine vanitate impertiens, etc.,

id. Off. 1, 42, 151:

nec vero quicquam turpius est vanitate,

id. ib. 1, 42, 150:

quamvis blanda ista vanitas apud eos valeat, etc.,

id. Lael. 26, 99:

cum ad vanitatem accessit auctoritas,

id. ib. 25, 94.— Plur.:

Magicae vanitates,

Plin. 26, 4, 9, § 18; cf. id. 27, 8, 35, § 57.—

2.

With gen.:

quid de iis existimandum est, qui orationis vanitatem adhibuerunt?

Cic. Off. 3, 14, 58:

opinionum vanitas,

id. Leg. 1, 10, 29:

suum imperium minui per vanitatem populi,

fickleness, Liv. 44, 22, 10:

multa circa hoc non Magorum solum vanitate, sed etiam Pythagoricorum,

Plin. 22, 8, 9, § 20 Jan.—

II.

Trop., vanity, vainglory:

huic homini non minor vanitas inerat quam audacia,

Sall. C. 23, 2; id. J. 38, 1:

qui se propalam per vanitatem jactassent tamquam amicos Persei,

Liv. 45, 31, 7:

vanitas atque jactatio,

Quint. 11, 2, 22:

vanitas atque insolentia,

Suet. Vit. 10:

Quintius Atticus consul umbrā honoris et suāmet vanilate monstratus,

Tac. H. 3, 73:

nec Agricola prosperitate rerum in vanitatem usus, etc.,

id. Agr. 18 fin.:

Statius veniam... vanitate exitūs corrupit,

id. A. 15, 71.